ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΤΡΟΦΙΜΑ
Η ιστορία των ελληνικών τροφίμων
Τα ελληνικά τρόφιμα, εκτός από φρέσκα και λαχταριστά, είναι επίσης ένα ταξίδι μέσα στην ιστορία. Οι ελληνικές γευστικές παραδόσεις πηγαίνουν πίσω στο χρόνο πάνω από 4.000 χρόνια!
Η ελληνική κουζίνα είναι ιστορικά ένας προάγγελος της σημερινής δυτικής κουζίνας. Εξάπλωσε την επιρροή της, και μέσω της αρχαίας Ρώμης, σε όλη την Ευρώπη αλλά και έξω από αυτήν. Ενσωμάτωσε συνήθειες και προτάσεις άλλων λαών με τους οποίους οι Έλληνες αλληλεπίδρασαν μέσα στους αιώνες, καταλήγοντας να είναι ένα πρώιμο δείγμα αυτού που σήμερα ενοούμε με τον όρο “fusion” κουζίνα.
Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε αφετηρία της ελληνικής κουζίνας το 320 π.Χ., δηλαδή όταν ο αρχαίος Έλληνας ποιητής Αρχήστρατος έγραψε το πρώτο βιβλίο μαγειρικής που γράφτηκε ποτέ. Η αρχαία ελληνική κουζίνα χαρακτηρίζεται από απλότητα και στηρίζεται στο Μεσογειακό τρίπτυχο “σιτάρι/ελαιόλαδο/κρασί”,
με το ελαιόλαδο να έχει πάντα τον κέντρικό ρόλο. Η κατανάλωση κρέατος ήταν σπάνια, με το ψάρι να είναι πολύ πιο διαδεδομένο.
Η τάση αυτή συνεχίστηκε και στα χρόνια της ρωμαϊκής αλλά και της οθωμανικής επικυριαρχίας και μόνο σχετικά πρόσφατα άλλαξε λόγω της προόδου της εκτροφής ζώων που έκανε το κρέας ευκολότερα προσβάσιμο σε όλους. Το 334 π.Χ., ο Μέγας Αλέξανδρος επέκτεινε τα όρια της ελληνικής αυτοκρατορίας μέχρι την Ινδία. Έτσι, και άλλες νότιες και ανατολικές γαστρονομικές επιρροές άλλων λαών απορροφήθηκαν και έγιναν μέρος της ελληνικής κουζίνας.
Το 146 π.Χ.οι Ρωμαίοι κατέλαβαν την Ελλάδα, κάτι που οδήγησε στην μίξη και της ρωμαϊκής γευστικής πρότασης στην ελληνική κουζίνα της εποχής.
Το 330 μ.Χ., ιδρύεται η Βυζαντινή Αυτοκρατορία από τον Μέγα Κωνσταντίνο. Η Κωνσταντινούπολη, η πρωτεύουσα της εξελληνισμένης πλέον ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, γίνεται το κοσμοπολίτικο χωνευτήρι λαών από την Ευρώπη και την Ασία. Γίνεται επίσης κέντρο του εμπόριου των μπαχαρικών, γεγονός που ευνόησε πολύ την εξέλιξη της ελληνικής κουζίνας.
Η Βυζαντινή κουζίνα, αν και είναι εξέλιξη της μέχρι τότε ελληνικής κουζίνας, προσθέτει νεα συστατικά που είναι πλέον διαθέσιμα όπως το χαβιάρι, το μοσχοκάρυδο, τα λεμόνια και ο βασιλικός, με το ψάρι να συνεχίζει να είναι βασικό στοιχείο της διατροφής.
Το 1453 μ.Χ., μετά την Άλωση από τους Οθωμανούς, η Κωνσταντινούπολη γίνεται πλέον πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και νέες παραδόσεις, πιο γλυκιές και πικάντικες, γίνονται κομμάτι της ελληνικής γαστρονομίας.
Όλους αυτούς τους αιώνες, τυπικά χαρακτηριστικά της ελληνικής κουζίνας περνούν ξανά και ξανά τα σύνορα και γίνονται ευπρόσδεκτα, προσαρμόζονται και υιοθετούνται στην Ευρώπη, την Βόρεια Αφρική, την Μέση Ανατολή και ακόμη ανατολικότερα.